Powrót III

         

          Pan Stanisław wkrótce wrócił do swego dworku. Tymczasem w karczmie okazało się, że Audrey zaczął się lepiej czuć. Kazał sobie przysunąć ławę bliżej tlącego się jeszcze drwa w kominku. Pozostałych dwóch towarzyszy przeniesiono na górę, choć z niemałym trudem.

Koło Audreya usiadł Louis. Ten nie mógł się nadal otrząsnąć po rozmowie z panem Stanisławem. Dawno nie spotkał z taką stanowczością połączoną z tajemniczością. Nadal obawiał się o swoje życie, jednakże z Audreyem czuł się pewniej.

- Co tam, Louis?- spytał Polak, poprawiając spadający koc.

- Przed chwilą był tu jakiś Stanislas, weteran z wojny iberyjskiej- Audrey cmoknął ze zdziwienia.- Mieszka w dworku, niedaleko stąd. Przyszedł, bo znał francuski.

- No i co, o co pytał? Odpowiedziałeś?

- Gdybym mógł, to bym nie odpowiedział. Groził mi, miał pistolet. Musiałem powiedzieć prawdę- żołnierz nie dał po sobie poznać, że odczuwa głęboki wstyd. Bardzo nie lubił osobistych porażek.  

Audrey spuścił wzrok. Wiedział, że jego rodacy bywają agresywni, a szczególnie szlachta. Zawsze chodziło o honor. Uważał to za bredzenie, bo tu chodziło o życie, nie o jakiś ideał, który istniał tylko w głowach garstki ludzi.

- Coś jeszcze?- spytał.

- Wyszedł, ale wspomniał, że jego decyzja była pobłażliwa i takie tam. Najwyraźniej nie zamierza odpuścić.

- Myślę, że nie trzeba się tym przejmować- pocieszył towarzysza i siebie Audrey.- Przecież nas jest czterech, licząc Pierre’a i Matthieu. A on sam.

- A ci?- spytał nieuspokojony Louis, wskazując ruchem głowy na Ludwika i Przemysława.

- Nie wiem, mogę z nimi pogadać. Przecież jesteśmy z tego samego kraju.

- Poczekaj- uprzedził wstanie towarzysza.- Tak po prostu nic z nim nie zrobimy?

- No co ty, Louis?- zdziwił się Polak.- Chcesz żebyśmy go zastraszyli? Zastrzelili? To nie wchodzi w grę, jesteśmy tu uwięzieni. Dopóki drogi nie staną się przejezdne, przynajmniej.

- Prawda. Idź już, jak chcesz.

Audrey jednak się nie ruszył z miejsca, tylko został i patrzył w żar. Jego myśli wszakże wędrowały dalej, w odległe i nieosiągalne już czasy. Myślał o rodzinnym domu, o tym, co przeszedł, o swoich towarzyszach, o ojczyźnie… Chciał przestać myśleć o wojnie, tak bezwzględnie okrutnej. Chciał cofnąć czas i wszystko to, co przytrafiło się jemu, i jego rodzinie. Miał dosyć tego wszystkiego. Gdyby mógł, porzuciłby wszystko, pojechał do miasta i założył rodzinę. Ponadto był dezerterem, z pewnością nie ujdzie mu to na sucho. Chyba że to wszystko się posypie, co w jego mniemaniu było możliwe… 

            W nocy Audrey nie mógł spać. Jakieś złe moce targały nim i spędzały sen z powiek. Gdy tylko zasypiał, po chwili budził się spocony, dysząc i zrywając się z łoża. Gorąco mu było, czuł jakby się dusił, mimo że w izbie było chłodnawo. W końcu zdecydował się powstać i po omacku pchnął drzwi, a następnie zszedł po schodach.

Czuł zimno, bowiem był tylko okryty cienką koszulą i krótkimi spodenkami, a mróz był bardzo kąśliwy. Jednak ignorował to, bo świeżość powietrza uspakajała go. Udało mu się usiąść na ławie, choć poobijał się o inne, ponieważ mrok był niewiele mniejszy od tego na górze. Oparł się łokciami o stół i tak zgarbiony siedział. Znów powróciły myśli o dawnych czasach, o spokoju i bezpieczeństwie. Bez przerwy tęsknił. A przecież nie miał do czego wracać.  

Nagle usłyszał kroki na schodach. Odwrócił się, lecz nic nie spostrzegł. Po chwili usłyszał cichy i kojący głos:

-„Panie, Ostojo moja i Twierdzo, mój Wybawicielu. Boże mój, Opoko moja, na której się chronię, Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono! Wzywam Pana, godnego chwały, i jestem wolny od moich nieprzyjaciół- nadal postać schodziła powoli po schodach, kontynuując:- Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę; oplątały pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci. W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga; usłyszał On mój głos ze swojej świątyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu”.

- Ktoś ty?- spytał zdziwiony i nieco przestraszony Audrey. Powstał z ławy i wyczuł, że tajemnicza postać stoi tuż przed nim. 

- Nie lękaj się, synu. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Audrey się zawahał. Chciał się cofnąć, ale za sobą miał ławę i stół.  

- Nie lękaj się, synu- powtórzyła postać.- Uklęknij, Pan cię oczekuje.

Ordynans, mimo spokojnego i ufnego głosu rozmówcy, przez dłuższą chwilę nic nie robił. W końcu uklęknął na jedno kolano i zwiesił głowę. Poczuł na niej rękę nieznajomego.

- Módl się za siebie, bo grzechy wszystkich nas są wielkie.

Audrey posłuchał. Przez chwilę klęczał i modlił się bezsłownie, czasami tylko poruszając wargami. Jednak nadal odczuwał niepokój, przez co jego modlitwa była nieszczera, szczególnie gdy czuł na swojej głowie czułą rękę nieznajomego. Ten nie poruszył się do chwili, w której Audrey wstał, pytając:

- Ktoś ty?

- „W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga”- piękne słowa, czyż nie?- nie odpowiedział na pytanie mężczyzna.- To psalm osiemnasty, mój ulubiony. Jest piękny. Głęboki, podpierający. Siadaj, synu, porozmawiajmy, bo wiem, że tego potrzebujesz.

Audrey posłusznie usiadł, a po chwili naprzeciwko niego siedział już nieznajomy. Wkrótce ten drugi zaczął mówić:

- Nie wątp, synu. Wiele przecierpiałeś, wiele złego spotkało cię w życiu. Ale Bóg jest miłosierny i miłuje nas wielce.

- Gdybym liczył na Pana, zmarłbym dawno z głodu i zimna- opowiedział na te słowa ostro Audrey.- Nie za młodu, to w ostatnie tygodnie. Zawsze mogłem tylko na siebie liczyć. Tylko w siebie wierzyć.  Wierzyłem w Boga, później w Cesarza. Obydwaj mnie zawiedli.

- Nie bluźnij, synu- nadal mówił spokojnie nieznajomy.- Po źle dobro nadejdzie. Hiob wierny Panu pozostał i zostało mu to wynagrodzone. Nawróć się synu, Bóg ci wybaczy. Zawsze wybacza, bo miłosierny jest.

- Tu jest ziemia, nie niebo. Tu nienawiść rządzi, nie miłość.

- „Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę; oplątały pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci”. Synu, nie możesz zwątpić. Pan jest twą Ostoją i Twierdzą.

- Wszystko co dobre, zniknęło z tego świata. Nie ma dla mnie ratunku, bom już stracony. Umrę tu, umrę tam, czy już umarłem- nie ma to dla mnie znaczenia. Śmierć, łzy, cierpienie… oto co Pan mi dał!

- Nie bluźnij, synu- znów powtórzył nieznajomy.- „On wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej”. Nie bój się, synu, Pan jest z tobą. Jest z nami wszystkimi.

Audrey odwrócił głowę w kierunku lady, mimo że wszystko skryła sobą ciemność. Drżały mu wargi i dłonie, a w gardle czuł niejaka gulę. Zawsze potrzebował czułości, współczucia drugiej osoby, a po stracie rodziny nigdy jej nie odzyskał. Żądał spokoju, bezpieczeństwa, nie krwi, cierpienia i wojny. Niegdyś się o to modlił, ale, jak sam mówił sobie, Pan go zawiódł. Nie widział na ziemi boskości, nie widział ni krzty tego dobra, o którym mówiono wszędy. Nienawidził za to Boga i ludzi, a przede wszystkim siebie. Po chwili odwrócił się do rozmówcy targany złością:

- Gdzie był, kiedym patrzał na śmierć ojca?- łzy spływał y mu na policzki.- Gdzie był, kiedy moją matkę wieszano? Gdzie był, kiedy moją siostrę poniewierano i duszono?! Panie, gdzie ty wtedy byłeś?! Odpowiedz, odpowiedz!

- Nie bluźnij, synu!

- Wolałbym zginąć razem z nimi! Gdzie było wtedy miłosierdzie Pana?!

- Nie bluźnij, synu!

Audrey skrył twarz w dłoniach. Wstrząsnęły nim gwałtowne spazmy.

Objęło go czułe ramię nieznajomego i przygarnęło do siebie.

Źródła fragmentów Psalmu osiemnastego: http://www.nonpossumus.pl/ps/Ps/18.php